Για πολλά χρόνια, το ανθρώπινο σώμα αποτελούσε ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο. Σε παγκόσμιο επίπεδο οι πρώτες θεραπευτικές αντιλήψεις βασίζονταν στην παρατήρηση, εμπειρία, ιεροτελεστίες και την διαίσθηση με άλλοτε άλλους βαθμούς επιτυχίας. Παρόλα αυτά η βαθιά γνώση της ανθρώπινης φυσιολογίας παρέμενε ανεξιχνίαστη. Αυτό γινόταν ακόμα πιο εμφανές στην περίπτωση της κατανόησης του αίματος… τι είναι; ποιος ο ρόλος του; που ρέει; πως σχηματίζεται και πολλές άλλες ερωτήσεις παρέμεναν αναπάντητες.
Όμως για αρκετούς ένα πράγμα ήταν ξεκάθαρο: η αφαίμαξη αποτελούσε μια αποδεκτή ιατρική πράξη. Λιγοστές μαρτυρίες αρχαίων συγγραφέων πληροφορούν για απόπειρες θεραπείας με αφαίμαξη, που την ακολουθούσε αντικατάσταση του αίματος με ουσίες που είχαν μαγική δύναμη.

2500 π.Χ.

Οι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούν τις αφαιμάξεις για να θεραπεύουν ασθενείς. Σε ταφικό μνημείο στην Μέμφιδα της Αιγύπτου, απεικονίζεται ασθενής που αφαιμάσσεται από τον τράχηλο και τα κάτω άκρα.

500 π.Χ.

Ο Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης, πυθαγόρειος φιλόσοφος, γιατρός και φυσικός, είναι ο πρώτος που αναγνώρισε τον εγκέφαλο ως κεντρικό όργανο με το οποίο συνδέονται όλες οι αισθήσεις. Πραγματοποιώντας μελέτες σε ζώα παρατήρησε ότι οι αρτηρίες διαφέρουν από τις φλέβες.

450 – 400 π.Χ.

Ο Εμπεδοκλής, από τους σπουδαιότερους αντιπροσώπους της προσωκρατικής ελληνικής φιλοσοφίας, πιστεύει ότι η καρδιά αποτελεί το όργανο των αισθήσεων, και ανάγει την γέννηση του κόσμου και τις κοσμικές μεταβολές σε τέσσερις θεμελιώδεις υποστάσεις, ισοδύναμες μεταξύ τους. Αυτές είναι τα «ριζώματα» (ή στοιχεία), δηλαδή η γη, το νερό, η φωτιά και ο αέρας.

400 π.Χ.

Επηρεασμένος από τις ιδέες του Εμπεδοκλή, ο Ιπποκράτης θεωρεί ότι τα πάντα προέρχονται από τα 4 στοιχεία, σε καθένα από τα οποία ανταποκρίνεται η ιδιότητα του ψυχρού, του ξηρού, του θερμού, του υγρού. Στα στερεά συστατικά του σώματος υπερισχύει το γαιώδες και στα υγρά το υδατώδες. Συνεκτική ουσία των πάντων είναι το πνεύμα, έμφυτο και θερμό στον άνθρωπο, που εδρεύει στην καρδιά. Σύμφωνα μ’ αυτό το δόγμα, το σώμα περιέχει τέσσερις χυμούς: το αίμα, το φλέγμα, την κίτρινη και τη μαύρη χολή. Η ισορροπία της αναλογίας των χυμών συντηρεί την υγεία (“ευκρασία”), ενώ η διαταραχή της (“δυσκρασία”) προκαλεί τις αρρώστιες. Η σωστή αναλογία των χυμών χαρακτηρίζεται με τον όρο “κράσις”.
Ο Ιπποκράτης είναι ο θεμελιωτής της ορθολογικής ιατρικής που κατόρθωσε να την απαλλάξει από τα μεταφυσικά στοιχεία, τις προλήψεις, τις προκαταλήψεις, τις δαιμονολογίες και τις δεισιδαιμονίες της εποχής. Πέτυχε το αρμονικό συνταίριασμα της ανθρωποκεντρικής επιστήμης με την ιατρική τέχνη και το φιλοσοφικό στοχασμό, ταυτίζοντας την επαγγελματική της άσκηση με τις ηθικοδεοντολογικές αρχές και τις ουμανιστικές αξίες.

350 π.Χ.

Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι η καρδιά αποτελεί το κεντρικό όργανο του σώματος και κατά συνέπεια εκεί εδράζεται η ψυχή. Πραγματοποιεί νεκροτομές σε ζώα και περιγράφει ανατομικά στοιχεία. Βασιζόμενος σε παρατηρήσεις θεωρεί ότι η καρδιά αποτελείται από τρείς κοιλότητες ακόμα και στο άνθρωπο. Περιγράφει δε στο “Περί Ζώιων Μορίων” – Βιβλίο 3o: “…Ὥσπερ δ’ ἐλέχθη, διὰ μὲν τῶν ἄλλων σπλάγχνων διέχουσιν αἱ φλέβες, διὰ δὲ τῆς καρδίας οὐ διατείνει φλέψ· ὅθεν καὶ δῆλον ὅτι μόριον καὶ ἀρχὴ τῶν φλεβῶν ἐστιν ἡ καρδία. Καὶ τοῦτ’ εὐλόγως· μέσον γὰρ τὸ τῆς καρδίας ἐστὶ σῶμα πυκνὸν καὶ κοῖλον πεφυκός, ἔτι δὲ πλῆρες αἵματος (666a.) ὡς τῶν φλεβῶν ἐντεῦθεν ἠργμένων, κοῖλον μὲν πρὸς τὴν ὑποδοχὴν τοῦ αἵματος, πυκνὸν δὲ πρὸς τὸ φυλάσσειν τὴν ἀρχὴν τῆς θερμότητος. Ἐν ταύτῃ γὰρ μόνῃ τῶν σπλάγχνων καὶ τοῦ σώματος αἷμα ἄνευ φλεβῶν ἐστι, τῶν δ’ ἄλλων μορίων ἕκαστον ἐν ταῖς φλεψὶν ἔχει τὸ αἷμα. Καὶ τοῦτ’ εὐλόγως· ἐκ τῆς καρδίας γὰρ ἐποχετεύεται καὶ εἰς τὰς φλέβας, εἰς δὲ τὴν καρδίαν οὐκ ἄλλοθεν· αὕτη γάρ ἐστιν ἀρχὴ ἢ πηγὴ τοῦ αἵματος καὶ ὑποδοχὴ πρώτη.”

300 π.Χ.

Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ένας από τους πρώτους Έλληνες ανατόμους, που πραγματοποιεί νεκροτομές σε ανθρώπους ο Ηρόφιλος ο Χαλκηδόνιος περιγράφει ότι οι αρτηρίες είναι πιο λεπτές από τις φλέβες και ότι μεταφέρουν αίμα.

130 – 200 π.Χ.

Ο Γαληνός (Galenus Galen Claudius) Έλληνας γιατρός και φιλόσοφος είναι, μετά τον Ιπποκράτη, ο σημαντικότερος ιατρός της αρχαιότητας. Με τις ανατομικές μελέτες του σε ζώα και τις παρατηρήσεις των σωματικών λειτουργιών του ανθρώπου, δημιούργησε ένα εκτεταμένο σύστημα ονοματολογίας και ιατρικών μεθόδων, το οποίο είχε διάρκεια πολλών αιώνων και επηρέασε αποφασιστικά τη θεραπευτική και την ιατρική σκέψη. Γνώριζε τη διαφορά μεταξύ φλεβών και αρτηριών και περιέγραψε τις καρδιακές βαλβίδες, αν και δεν αντελήφθη την κυκλική ροή τού αίματος, θεωρώντας ότι το αίμα ξεκινάει από το ήπαρ και καταλήγει σε όλα τα σημεία του σώματος, όπου «δημιουργεί το κρέας».

Εξελίξεις και ανακαλύψεις δημιουργούν μία καινούργια εποχή στην επιστήμη. Η περιγραφή της πνευμονικής κυκλοφορίας -από έναν Αιγύπτιο αιώνες πριν οποιοσδήποτε Ευρωπαίος καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα- προανήγγειλε την κατάρρευση πολλών ιατρικών πεποιθήσεων που αποτελούσαν δόγματα από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων. Ο 17ος αιώνας έγινε μάρτυρας της πρώτης μετάγγισης αίματος από ζώο σε ζώο και αργότερα από ζώο στον άνθρωπο. (Παρά το γεγονός ότι η μετάγγιση από ζώα σε ανθρώπους δεν προσέφερε κανένα ιατρικό ευεργέτημα, πολλοί αποδέκτες επέζησαν της διαδικασίας). Μέχρι το τέλος του αιώνα, οι επιστήμονες παρατήρησαν, περιέγραψαν και κατάφεραν να μετρήσουν τα ερυθρά αιμοσφαίρια.

Μέσα του 1200

Ο διαπρεπής Αιγύπτιος ιατρός και συγγραφέας Ibn al-Nafis ανακαλύπτει και περιγράφει την πνευμονική κυκλοφορία ως τη ροή του αίματος από και προς τους πνεύμονες.

1553

Αγνοώντας τα ευρήματα του al-Nafi, ο Ισπανός ιατρός, θεολόγος και ερευνητής Michael Servetus (Σερβέτος), περιγράφει σε ένα θεολογικό βιβλίο την κυκλοφορία του Aίματος στους πνεύμονες και ισχυρίστηκε ότι η θερμοκρασία του σώματος διατηρείται με την πέψη. Ο Σερβέτος έκανε τις παρατηρήσεις του 75 χρόνια προτού ο Γουίλιαμ Χάρβεϊ περιγράψει ολόκληρο το κυκλοφορικό σύστημα. Κάηκε στην πυρά ως αιρετικός αφού αμφισβήτησε την Αγία Τριάδα.

1555

Ο Ανδρέας Βεσάλιος (Andreas Vesalius) Φλαμανδός ανατόμος στο έργο του “De humani corporis fabrica libri septem” κάνει την πρώτη περιγραφή του ανθρώπινου σώματος η οποία διόρθωνε τα λάθη του Γαληνού.

1603

Ο ανατόμος Φαμπρίσιους (Fabricius) από την Πάδοβα, δημοσιεύει την εργασία του “ON THE VALVES IN VEINS” απεικονίζοντας για πρώτη φορά τις βαλβίδες στο φλεβικό σύστημα. Λαθεμένα πίστευε ότι οι βαλβίδες προορίζονταν για να επιβραδύνουν την κυκλοφορία. Η έρευνα του επηρέασε σημαντικά τον μαθητή του William Harvey.

1628

Ο Βρετανός William Harvey δημοσιεύει την εργασία του “EXERCITATIO ANATOMICA DE MOTU CORDIS ET SANGUINIS IN ANIMALIBUS”, στην οποία αποδεικνύει ότι το αίμα κυκλοφορεί στο σώμα με τη βοήθεια της καρδιάς ως αντλίας, κατευθύνοντας το αίμα μέσω των αρτηριών και επιστρέφοντας μέσω των φλεβών.

1658

Ένας 21-χρονος Ολλανδός φυσιολόγος-ιατρός ο Jan Swammerdam, θεωρείται ο πρώτος που παρατήρησε στο μικροσκόπιο και περιέγραψε τα ερυθρά αιμοσφαίρια.

1661

Χρησιμοποιώντας ένα στοιχειώδες μικροσκόπιο ο Ιταλός ανατόμος Marcello Malpighiπαρατηρεί το τριχοειδικό σύστημα, ένα δίκτυο από λεπτά αγγεία που συνδέουν τις αρτηρίες με τις φλέβες.

1665

Στην Αγγλία ο Richard Lower, πραγματοποιεί την πρώτη μετάγγιση αίματος σε ζώα. Με μία αυτοσχέδια σύριγγα από φτερά χήνας και ουροδόχο κύστη, κατασκευασμένη από τον διάσημο αρχιτέκτονα Christopher Wren, συνδέει τη σφαγίτιδα φλέβα ενός σκύλου που αρχικά είχε υποβληθεί σε αφαίμαξη, με την καρωτίδα ενός δεύτερου σκύλου κατορθώνοντας να διατηρήσει στη ζωή τον πρώτο σκύλο.

1667

Τον Ιούνιο, ο Γάλλος Ιατρός Jean-Baptiste Denis μεταγγίζει με 255gr αίμα από πρόβατο ένα νεαρό αγόρι που υπέφερε από παρατεινόμενο εμπύρετο. Συνδέει την καρωτίδα του προβάτου με κεντρική φλέβα από το βραχίονα του νεαρού, χωρίς ο ασθενής να παρουσιάσει κάποια ανεπιθύμητη αντίδραση. Ο Denis χρησιμοποιεί τη διαδικασία και σε άλλους ασθενείς, μέχρι το θάνατο του Antoine Mauroy, τον οποία μεταγγίζει δύο φορές με αίμα μόσχου.
Στις 23 Νοεμβρίου, παρούσας της Βασιλικής εταιρείας της Αγγλίας οι ιατροί Drs. Richard Lower και Edmund King μεταγγίζουν τον Arthur Coga, έναν άπορο πρώην κληρικό με αίμα προβάτου έναντι 20 σελινίων, ο ασθενής αναρρώνει χωρίς προβλήματα.

1670

Ο Dr. Denis το 1669 μηνύει την χήρα του Antoine Mauroy’s  για δυσφήμηση. Το Γαλλικό κοινοβούλιο αποφασίζει την απαγόρευση όλων των μεταγγίσεων που αφορούν ανθρώπους. Παρόμοιες αποφάσεις λαμβάνονται στην Αγγλία και στη Ρώμη.

1674

Αγνοώντας το έργο των Swammerdam και  Malpighi, ο Ολλανδός  οπτικός και βιολόγος Anton van Leeuwenhoek παρατήρησε και περιέγραψε τα ερυθρά αιμοσφαίρια προσδιορίζοντας κατά προσέγγιση και το μέγεθος τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια ως ”25.000 φορές μικρότερα από ένα λεπτό κόκκο άμμου”.

Αυτή την περίοδο, οι επιστημονικές ανακαλύψεις, οι εξερευνήσεις και οι πειραματισμοί αλλάζουν τον κόσμο γρηγορότερα και πιο δραματικά από ποτέ. Πραγματοποιείται η πρώτη μετάγγιση ανθρώπου από άνθρωπο, με υψηλό ποσοστό αποτυχίας, αφού οι ομάδες αίματος δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμη.

Όλα όμως αλλάζουν τα επόμενα χρόνια όταν ο Αυστριακός  Karl Landsteiner το 1901 δημοσιεύει την ανακάλυψη των τριών κύριων ομάδων αίματος-τέσσερα χρόνια πριν ο Albert Einstein δημοσιεύσει τη θεωρία της σχετικότητας. Μέχρι τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο έχει κατανοηθεί πλήρως η αξία της ταυτοποίησης των ομάδων αίματος και η μετάγγιση εξελίσσεται σε μία συνηθισμένη και σχετικά απλή ιατρική διαδικασία.

1771

Στο βιβλίο του “EXPERIMENTAL ENQUIRY INTO THE PROPERTIES OF THE BLOOD” ο Βρετανός ανατόμος William Hewson περιγράφει την έρευνα του στον μηχανισμό της πήξης περιλαμβανομένης και της επιτυχούς απομόνωσης στο πλάσμα ουσίας που ονομάζει “coagulable lymph.”  Αυτή η ουσία έχει αποδειχθεί σήμερα ότι είναι το Ινωδογόνο, πρωτεΐνη κλειδί στον μηχανισμό της πήξης του αίματος

1795

Ο Αμερικάνος Ιατρός από την Φιλαδέλφεια, Philip Syng Physick πραγματοποιεί την πρώτη μετάγγιση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς όμως αυτό να δημοσιεύεται σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό.

1818

Στις 22 Δεκεμβρίου ο διάσημος Βρετανός γυναικολόγος James Blundell πραγματοποιεί την πρώτη καταγεγραμμένη μετάγγιση αίματος ανθρώπου από άνθρωπο. Χρησιμοποιώντας μία σύριγγα, χορηγεί σε ασθενή με εσωτερική αιμορραγία 250-410 ml αίματος από διάφορους δότες. Ο ασθενής απεβίωσε μετά από μια παροδική βελτίωση.

1874

Ο Sir William Osler παρατηρεί ότι μικρά κυτταρικά θραύσματα από τον μυελό των οστών συμμετέχουν στη δημιουργία του μεγαλύτερου μέρος των θρόμβων που σχηματίζονται στα αγγεία, αυτά τα θραύσματα θα μετονομαστούν στην συνέχεια σε αιμοπετάλια.

1901

Ο Αυστριακός Karl Landsteiner δημοσιεύει εργασία με την ανακάλυψη των τριών βασικών ομάδων αίματος Α, Β και C, την οποία αργότερα μετονομάζει σε Ο. Απεικονίζει την αντίδραση που δημιουργείται όταν αναμειχθεί ορός με ερυθρά από ένα αρχικό set έξι δειγμάτων αίματος. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια συγκολλούνται όταν ορός από μία ομάδα που ονομάζει “Α” αναμιγνύεται με ερυθρά μίας δεύτερης ομάδας που ονομάζει “B”. Παρόμοια ορός της ομάδος “B” προκαλεί συγκόλληση των Ερυθρών της ομάδος “A”, όμως τα ερυθρά αιμοσφαίρια της τρίτης ομάδας “C”, δεν συγκολλούνται ποτέ όταν αναμιγνύονται είτε με ορό “A” είτε με “B”. Βασιζόμενος σε αυτά τα αποτελέσματα, υποθέτει ότι υπάρχουν δύο διαφορετικοί τύποι αντισωμάτων που προκαλούν συγκόλληση, ένας στην ομάδα “A” και ένας άλλος στην ομάδα “B” και τα δύο μαζί στην ομάδα “C” .

1902

Οι  συνεργάτες του Landsteiner  Alfred von Decastello και Adriano Sturli βρίσκουν μία τέταρτη ομάδα αίματος (AB) η οποία προκαλεί συγκόλληση των ερυθρών και των δύο ομάδων “A” και “B.”

1907

Ο Dr. Ludvig Hektoen από το Σικάγο συστήνει τον έλεγχο του αίματος των αιμοδοτών και των ασθενών που πρόκειται να υποβληθούν σε μετάγγιση για σημεία ασυμβατότητας πριν τη διενέργεια της. Στο νοσοκομείο Mount Sinai της Ν. Υόρκης ο Dr. Reuben Ottenberg πραγματοποιεί την πρώτη μετάγγιση χρησιμοποιώντας τον έλεγχο συμβατότητας, και για τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιεί με επιτυχία τη διαδικασία σε 128 περιπτώσεις, κατ΄ουσία εξαλείφοντας τις αντιδράσεις μετάγγισης.

1914

Σχεδόν ταυτόχρονα οι ερευνητές Albert Hustin από τις Βρυξέλες και Luis Agote από το Buenos Aires ανακαλύπτουν ότι προσθέτοντας κιτρικό νάτριο στο αίμα προλαμβάνουν τη πήξη του. Ο Dr. Hustin δημοσιεύει τα ευρήματα του τον Απρίλιο του ίδιου έτους.

1915

Ο Dr. Richard Lewisohn στο νοσοκομείο Mount Sinai της Ν. Υόρκης, διατυπώνει την ιδανική συγκέντρωση κιτρικού νατρίου, η οποία αναμιγνυόμενη με το αίμα του αιμοδότη αναστέλλει τον μηχανισμό της πήξης, χωρίς να αποτελεί κίνδυνο για τον τελικό αποδέκτη της μετάγγισης.
Ο Dr. Richard Weil τεκμηριώνει ότι το αίμα με κιτρικά μπορεί να ψυχθεί, να αποθηκευτεί για λίγες ημέρες και στη συνέχεια να μεταγγισθεί με επιτυχία.

1916

Στο ινστιτούτο Rockefeller της Ν. Υόρκης οι Francis Peyton Rous και J.R. Turner σχεδιάζουν διάλυμα με κιτρικών-γλυκόζης που επιτρέπει την αποθήκευση του αίματος για λίγες εβδομάδες μετά τη συλλογή παραμένοντας ικανό προς μετάγγιση.

1917

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στον αμερικάνικο στρατό ο Dr Oswald Robertson, γνωρίζοντας το έργο των Drs. Rous και Turner, συλλέγει και αποθηκεύει αίμα ομάδος Ο, σε διάλυμα κιτρικών – γλυκόζης πριν την άφιξη των θυμάτων της μάχης του Cambrai κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Δημιουργώντας  με αυτό τον τρόπο την πρώτη αποθήκη αίματος.

Μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, υπήρξε μεγάλη και ταχεία πρόοδος στη χρήση και αποθήκευση του αίματος. Η συμβολή του πολέμου σε όλη αυτή την πρόοδο κάθε άλλο παρά τυχαία μπορεί να θεωρηθεί αφού κατά τη διάρκεια του πολέμου υπήρχε μεγάλη ανάγκη από το “υγρό” που έσωζε ζωές. Όπως ο Ισπανικός εμφύλιος αποτέλεσε το πρελούδιο του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου έτσι και αίμα μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην πρώτη γραμμή του μετώπου στις μάχες στην Ισπανία. Καθώς ο πόλεμος απλωνότανε στην Ευρώπη οι συμμαχικές δυνάμεις υποβοηθούνταν από ένα καλά οργανωμένο σύστημα εφοδιασμού με αίμα. Πριν ακόμα οι ΗΠΑ εμπλακούν στον πόλεμο, δύο Αμερικάνο, ο Edwin Cohn και ο Dr. Charles Drew, έφεραν την επανάσταση στην συντήρηση και διανομή του αίματος.

1922

Ο Percy Lane Oliver λειτουργεί μία υπηρεσία αιμοδοσίας έξω από το σπίτι του στο Λονδίνο. Προσελκύει εθελοντές οι οποίοι συμφωνούν να βρίσκονται σε 24-ωρη ετοιμότητα και να πηγαίνουν στα τοπικά νοσοκομεία προκειμένου να προσφέρουν αίμα ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες. Όλοι οι εθελοντές ελέγχονται για νοσήματα, για την ομάδα αίματος τους και τα ονόματα τους καταχωρούνται σε έναν τηλεφωνικό αρχείο έτσι ώστε να μπορούν εύκολα να κινητοποιούνται όταν χρειάζεται αίμα.

1930

Στις 23 Μαρτίου στο Ινστιτούτο Sklifosovsky της Μόσχας, ο Dr. Serge Yudin είναι ο πρώτος που δοκιμάζει την αποτελεσματικότητα της μετάγγισης αίματος από πτωματικούς δότες. Επιτυγχάνει την ανάνηψη νεαρού άνδρα μετά από απόπειρα αυτοκτονίας, αφού του χορηγεί 420ml αίματος από πτωματικό δότη 60 χρονών, ο οποίος απεβίωσε μετά από ατύχημα με λεωφορείο.
Οι Σοβιετικοί είναι οι πρώτοι που καθιερώνουν ένα δίκτυο υπηρεσιών για τη συλλογή και συντήρηση αίματος προοριζόμενου για μετάγγιση στα νοσοκομεία.

1935

Ομάδα αναισθησιολόγων στην Mayo Clinic έχοντας οργανώσει δύο χρόνια νωρίτερα μία υπηρεσία αιμοδοσίας, είναι οι πρώτοι που αρχίζουν να συντηρούν αίμα με κιτρικά και να το χρησιμοποιούν για μεταγγίσεις στα πλαίσια νοσηλευτικών ιδρυμάτων στις ΗΠΑ.

1936

Τον Αύγουστο ο ιατρός Federico Duran-Jorda ιδρύει την υπηρεσία αιμοδοσίας της Βαρκελώνης. Η υπηρεσία συλλέγει αίμα, το ελέγχει, το δεξαμενοποιεί κατά ομάδες το συντηρεί και το αποθηκεύει σε φιάλες υπό συνθήκες ψύξης, ενώ το μεταφέρει με αυτοκίνητα που διαθέτουν ψυγεία στην πρώτη γραμμή του μετώπου κατά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Ο καναδός χειρουργός Norman Bethune, εθελοντής με τις αριστερές δυνάμεις (Δημοκρατικό στρατό) στον Ισπανικό εμφύλιο, οργανώνει παρόμοιες υπηρεσίες αιμοδοσίας στην Μαδρίτη

1937

Ο Dr. Bernard Fantus  εισάγει τον όρο “τράπεζα αίματος” προκειμένου να περιγράψει υπηρεσία όπου διενεργείται προσφορά αίματος, συλλογή και συντήρηση, και η οποία στεγάζεται σε νοσοκομείο του Σικάγο, όπου υπηρετεί ως Διευθυντής θεραπευτικής.

1939-40

Το 1939,οι ιατροί  Drs. Philip Levine και  R.E. Stetson ανακαλύπτουν ένα άγνωστο αντίσωμα στο αίμα γυναίκας, η οποία γεννά θνησιγενές νεογνό, και θεωρούν ότι ένας παράγοντας στο αίμα του εμβρύου, ο οποίος κληρονομήθηκε από τον πατέρα του, ευθύνεται για τον σχηματισμό του αντισώματος στην μητέρα.
Το 1940 οι Karl Landsteiner και Alexander Wiener ανακαλύπτουν το Rh με πειράματα που πραγματοποιούσαν με ερυθρά αιμοσφαίρια  πιθήκων Rhesus και ταυτοποιούν το αντίσωμα που βρήκαν οι  Levine και Steston ως  anti-Rh.

1940

Η έλλειψη πλάσματος στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου προέτρεψε τις ΗΠΑ να οργανώσουν καμπάνια για το πλάσμα, τις οποίας ηγήθηκε ο Dr. Charles Drew από τη Ν. Υόρκη. Με την εφαρμογή νέων τεχνικών για το διαχωρισμό και τη συντήρηση του πλάσματος, το οποίο θεωρούσε σημαντικό υποκατάστατο του ολικού αίματος, ο Drew καταφέρνει να καθιερώσει νέες συσκευές επεξεργασίας, ελέγχου και αποθήκευσης του πλάσματος προκειμένου να μπορεί αυτό να αποσταλεί στο εξωτερικό με την βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.
Στην προσπάθεια ανεύρεσης ενός ανθεκτικού υποκατάστατου του υγρού πλάσματος, ο βιοχημικός Edwin Cohn στο Harvard ανακαλύπτει μέθοδο διαχωρισμού των διαφόρων πρωτεϊνών του πλάσματος (κλάσματα). Με μία σειρά αλληλο-επαναλαμβανόμενων διαδικασιών, με μικρές διαφοροποιήσεις στη θερμοκρασία και στο χημικό περιβάλλον, το πλάσμα αναμιγνύεται με αιθυλική αλκοόλη και φυγοκεντρείται. Μέσω αυτής της διαδικασίας, ονομαζόμενη κλασματοποίηση, ο Cohn και η ομάδα του είναι σε θέση να απομονώσουν συστατικά του πλάσματος όπως ινωδογόνο (κλασμα I), γ-σφαιρίνες (κλάσμα II & III) και λευκωματίνη (κλάσμα V). Κάθε ένα από αυτά τα κλάσματα πιστεύουν ότι διαθέτει διαφορετικές θεραπευτικές ιδιότητες, με την λευκωματίνη να θεωρείται η πιο υποσχόμενη.

1941

Τον Ιανουάριο με την εντολή του γενικού χειρουργού του Αμερικάνικου Στρατού, ο Αμερικάνικός Ερυθρός Σταυρός συμφωνεί να διοργανώσει μία υπηρεσία συλλογής πλάσματος από πολίτες προκειμένου να συλλεχθεί πλάσμα για τις ανάγκες του πολέμου. Το πρώτο κέντρο ιδρύεται στη Ν. Υόρκη στις 4 Φεβρουαρίου και ο Ερυθρός Σταυρός συλλέγει κατά τη διάρκεια του πολέμου πάνω από 13 εκατομ. μονάδες αίματος.
Στη Φιλαδέλφεια ο χειρούργος Dr. Isidor Ravdin κατορθώνει να αντιμετωπίσει με επιτυχία τα θύματα της επίθεσης στο Pearl Harbor χρησιμοποιώντας λευκωματίνη ως υποκατάστατο όγκου.

1943

Σε δημοσίευση του στο ιατρικό περιοδικό JAMA, ο Dr. Paul Beeson συσχετίζει την εμφάνιση ίκτερου σε επτά περιστατικά με τη μετάγγιση αίματος ή πλάσματος που έλαβαν οι συγκεκριμένοι ασθενείς λίγους μήνες νωρίτερα, περιγράφοντας κατ΄αυτό τον τρόπο ουσιαστικά την πρώτη αναφορά για μετά μετάγγιση –ηπατίτιδα.

1948

Ο Dr. Carl W. Walter, χειρουργός, σχεδιάζει έναν πλαστικό ασκό για τη συλλογή αίματος. Πριν από αυτόν χρησιμοποιούνται γυάλινες φιάλες, όμως το γεγονός ότι ήταν εύθραυστες και επιρρεπής στις επιμολύνσεις τον κατευθύνουν να επινοήσει ένα άθραυστο και ευκολότερα μεταφερόμενο σύστημα με τη χρήση πλαστικού, η ανακάλυψη του οποίου αποτελεί μία επανάσταση για τη συλλογή αίματος.

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, η επιστήμη της μεταγγισιοθεραπείας γνώρισε νέες εξελίξεις αλλά και οπισθοχωρήσεις. Η ανακάλυψη των πλαστικών ασκών συλλογής αίματος μείωσε κατά πολύ την πιθανότητα επιμόλυνσης του προσφερόμενου αίματος. Η βιομηχανική παραγωγή της Rh-ανοσοσφαιρίνης έσωσε τις ζωές πολλών Rh-θετικών νεογνών γεννημένων από Rh-αρνητικές μητέρες, ενώ η ανάπτυξη των συμπυκνωμάτων παράγοντα VIII της πήξης προσέφερε στους αιμορροφιλικούς ασθενείς άλλη ποιότητα ζωής. Όμως πολύ σύντομα όλη αυτή η πρόοδος επισκιάστηκε από τις περιπτώσεις μολυσμένου αίματος. Ηπατίτιδα, και ο ιός HIV μεταδόθηκαν μέσω των μεταγγίσεων σε πολλούς ασθενείς και αιμορροφιλικούς. Σε αυτή την τραγωδία η διεθνής επιστημονική κοινότητα απάντησε με νέα μέτρα, και ελέγχους που κατέστησαν σήμερα το αίμα ασφαλέστερο από ποτέ.

1959

Με τη χρήση της κρυσταλλογραφίας ο Dr. Max Perutz στο Πανεπιστήμιο του Cambridge  στη Αγγλία καταφέρνει να αποκαλύψει τη δομή της αιμοσφαιρίνης, της πρωτεΐνης μέσω της οποίας τα ερυθρά αιμοσφαίρια μεταφέρουν το οξυγόνο.

1965

Ο Dr. Judith Pool, Αμερικάνος φυσιολόγος στο πανεπιστήμιο του Stanford ανακαλύπτει ότι η αργή απόψυξη του κατεψυγμένου πλάσματος έχει σαν συνέπεια την υψηλή συγκέντρωση του παράγοντα VIII της πήξης. Αυτό οδήγησε στην παρασκευή του κρυοκαθιζήματος που χρησιμοποιείται πλέον για την αντιμετώπιση των αιμορραγικών επεισοδίων των αιμορροφιλικών ασθενών. Ταυτόχρονα αλλάζει ριζικά και η ποιότητα ζωής αυτών των ασθενών, αφού δεν χρειάζεται πλέον να μεταφέρονται στα νοσοκομεία προκειμένου να λάβουν θεραπεία αφού το κρυοκαθίζημα μπορεί να διατηρείται κατεψυγμένο στα σπίτια τους και να χορηγείται επί τόπου αφού ξεπαγώσει από τον οικογενειακό ιατρό.

Τέλη του 1960

Οι Kenneth M. Brinkhous  από το πανεπιστήμιο της Β. Καρολίνας και ο Edward Shanbrom απο τα εργαστήρια Hyland παρασκευάζουν υψηλής συγκέντρωσης παράγοντα VIII της πήξης δεξαμενοποιόντας μεγάλες ποσότητες πλάσματος από τις οποίες παράγουν τεράστιες ποσότητες κρυοκαθιζήματος, το οποίο στην συνέχεια επαναδυαλίεται, φιλτράρεται και φυγοκεντρείται. Η τελική ποσότητα με τη μορφή ξηρού συμπυκνώματος είναι 100 φορές πιο ισχυρή από το φρέσκο πλάσμα, αποθηκεύεται εύκολα σε φορητά δοχεία, και μπορεί να χορηγηθεί με ένεση από τον ίδιο τον αιμορροφιλικό ασθενή.

1971

Ο Dr. Baruch Blumberg του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας προσδιορίζει μία ουσία στην επιφάνεια του ιού της ηπατίτιδας Β, η οποία επάγει την παραγωγή αντισωμάτων. Η εργασία του αυτή οδηγεί στην ανάπτυξη μεθόδου ελέγχου της παρουσίας αντισωμάτων της ηπατίτιδας Β, ανιχνεύοντας έτσι τους μολυσμένους αιμοδότες. Αυτή η  μέθοδος ελέγχου  γίνεται πλέον υποχρεωτική.

1981

Αναφέρονται τα πρώτα περιστατικά ενός συνδρόμου αρχικά ονομαζόμενου GRID (Gay-related Immunodeficiency Disease), λόγω της μεγάλης συχνότητας εμφάνισης μεταξύ ομοφυλόφιλων ανδρών. Αργότερα ονομάσθηκε AIDS (Acquired Immune Deficiency Syndrome).

1982

Όταν το σύνδρομο αρχίζει να εμφανίζεται σε αιμορροφιλικούς ασθενείς ο Dr. Bruce Evatt, ειδικός στην αιμορροφιλία αρχίζει να υποψιάζεται ότι το σύνδρομο μπορεί να μεταδίδεται μέσω του αίματος και παρουσιάζει τις θεωρίες του σε συνάντηση ειδικών για την δημόσια υγεία στις ΗΠΑ.

1983

Ερευνητές στο εργαστήριο του Dr. Luc Montagnier’s στο Ινστιτούτο Pasteur, στην Γαλλία, απομονώνουν τον ιό που προκαλεί το AIDS, σε διογκωμένους τραχηλικούς λεμφαδένες ενός Γάλλου ασθενούς με AIDS και τον ονομάζουν LAV (lymphadenopathy-associated virus).

1984

Ο Dr. Robert Gallo του NIH στις 23 Απριλίου ανακοινώνει σε συνέντευξη τύπου ότι αναγνώρισε τον ιό που προκαλεί το AIDS, τον οποίο ονομάζει HTLV-III (human T-cell lymphotropic virus).

1985

Αφού εκατοντάδες Αμερικανών μολύνονται με AIDS μέσω των μεταγγίσεων αίματος, το πρώτο test που ανιχνεύει την παρουσία ή την απουσία αντισωμάτων έναντι του HIV (test ELISA) παίρνει άδεια κυκλοφορίας από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Το test υιοθετείται από όλες τις Αμερικάνικες υπηρεσίες αιμοδοσίας και από τα κέντρα συλλογής πλάσματος.
Ξεκινά δικαστική διαμάχη για το ποιος ανακάλυψε τον ιό του AIDS, η οποία καταλήγει το 1987 όταν οι κυβερνήσεις των Η.Π.Α και της Γαλλίας συμφωνούν να μοιραστούν τα δικαιώματα από τις πωλήσεις του test για τον ιό.

1987-2002

Μία σειρά από πιο ευαίσθητα και εξελιγμένα test αναπτύσσονται και εφαρμόζονται στον έλεγχο του προσφερόμενου αίματος για λοιμώδη νοσήματα: δυο test που ελέγχουν για ηπατίτιδα, έλεγχος αντισωμάτων έναντι του Human T-Lymphotropic-Virus-I-antibody (anti-HTLV-I), έναντι της ηπατίτιδας C, έλεγχος αντισωμάτων έναντι του HIV-1 και HIV-2, έλεγχος για το αντιγόνο HIV p24 και έλεγχος με μοριακές τεχνικές για την άμεση ανίχνευση του γενετικού υλικού των ιών (NAT).